Διαμένω οδο Κολοκοτρώνη, εδώ στο Ρέθυμνο... Αριθμό δεν θα πω... Δεν έχει νόημα... Εδώ στη γειτονιά, είναι λοιπόν ένα παιδάκι, κοριτσάκι είναι, δεν είναι πάνω από τεσσάρων χρονών! Δεν το έχω δει ποτέ! Αλλά, αυτό το παιδάκι το έχω λατρέψει... Έχει μία φωνή, μία εξυπνάδα απίστευτη...
Φωνή καμπάνα!...
Πρωί - πρωί σηκώνεται... αρχίζει τα γλυκά του λόγια.. Μάλλον σε διαμέρισμα μένει διότι φωνάζει τα γειτονάκια του... "Τώρα ξύπνησες;" ... ΄"Έπλυνες τα μαλλιά σου;" ... "Έφαες;"... "Έλα να παίξομε!"... "Χτενίστηκες;:"...
Μιλάμε έχει μία απίστευτη κοινωνικότητα... Γίνεται το έλα να δεις... Το μεσημέρι μάλλον ξεκουράζεται, αλλά συνεχίζει το απόγευμα... Κάποιες στιγμές μάλιστα μόνο του μιλάει και μόνο του απαντάει... Μιλάμε για απίστευτα όμορφη κατάσταση....
Πραγματικά συγχαίρω τους γονείς του... Δεν τους έχω γνωρίσει... Θα προσπαθήσω... Αυτό το παιδάκι είναι απίστευτο.....
Δ.Τζ.
